Gedegen politiethriller

Al jarenlang behoren Jørn Lier Horst en Thomas Enger tot de top van het Scandinavische misdaadgenre, maar pas in 2018 publiceerden ze hun eerste als duo geschreven thriller Nullpunkt. Onder de titel Nulpunt verscheen dit gezamenlijke debuut in februari 2020 in een Nederlandse vertaling. Rookgordijn, het tweede deel van wat vooralsnog een trilogie rond journaliste Emma Ramm en rechercheur Alexander Blix lijkt te zijn, kwam in januari 2021 uit en is kundig vertaald door Kim Snoeijing.

Het is oudjaarsavond 2018 en om klokslag twaalf uur vindt er in Oslo een explosie plaats waarbij doden en gewonden vallen. Een terroristische aanslag wordt niet uitgesloten. Onder de gewonden bevindt zich Ruth-Kristine Smeplass, een oude bekende van Blix. Tien jaar eerder was hij betrokken bij het onderzoek naar de ontvoering van haar eenjarige dochtertje Patricia. Het meisje is nooit gevonden. Als Ramm hoort dat Smeplass in het ziekenhuis is opgenomen, wil ze een artikel over haar schrijven. Ze gaat op onderzoek uit en stuit daarbij op de vermissing van Patricia. Zowel zij als Blix hebben nu eenzelfde doel: erachter komen wat er destijds met het meisje is gebeurd.

Net als in het voorgaande deel Nulpunt het geval was, wordt Rookgordijn voornamelijk verteld vanuit de perspectieven van Blix en Ramm. De auteurs hebben er daarom voor gekozen ze in de eerste hoofdstukken (opnieuw) te introduceren. Daarbij wordt heel summier verwezen naar enkele situaties uit het vorige boek, maar omdat daarbij voldoende informatie gegeven wordt, kan dit boek heel goed afzonderlijk van het andere gelezen worden. Wat echter wel opvalt, is dat de personages deze keer nogal oppervlakkig blijven. Ze maken zo goed als geen ontwikkeling door en blijven grotendeels hangen in wat eigenlijk al van en over hen bekend is. Een heel kleine uitzondering daarop is Sofia Kovic, een jonge rechercheur die in dit verhaal een iets grotere rol gekregen heeft.

Behalve dat er aan het begin van het verhaal een kennismaking met de personages plaatsvindt, heeft het in die fase ook al actie en tempo. Dit zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt en dat er op dat moment ook al een lichte spanningsboog ontstaat. Deze twee elementen blijven gedurende de plot aanwezig, hoewel soms wel wat sluimerend. Wat niettemin drastisch inzakt, is de snelheid. Na die veelbelovende ouverture wordt het hoofdzakelijk een verhaal van een politieonderzoek en eveneens dat van een journalist die haar eigen onderzoek doet. Pas in de ontknoping, die nogal explosief is, komt de vaart er weer in en worden de verschillende verhaallijnen waarvan daarvoor nog sprake was, samengesmeed tot één geheel.

Zoals hiervoor al beknopt genoemd, heeft het verhaal een spanning die gedurende de hele plot aanwezig is. Dat komt in de eerste plaats omdat ook de lezer wil weten wat er tien jaar eerder met Patricia is gebeurd, maar eveneens benieuwd is of de bomaanslag hiermee te maken heeft. Een enkele onverwachte plotwending en de paar flashbacks naar tien jaar eerder hebben daar evengoed invloed op. Rookgordijn heeft een interessant uitgangspunt, vooral omdat er altijd een dreiging is dat een terroristische aanslag plaats kan vinden. De auteurs hebben daar een eigen draai aan gegeven en dat maakt het verhaal origineel. Desondanks ontkomt ook dit ervaren schrijversduo niet aan enkele kleine, niet storende thrillerclichés.

Horst en Enger laten met dit tweede deel uit de 'Blix/Ramm'-serie zien dat ze zonder meer begenadigde schrijvers zijn. Hun schrijfstijl is beeldend en toegankelijk, het lukt hen om de lezer van begin tot eind te boeien en de personages zijn stuk voor stuk intrigerend. Uiteindelijk leidt dit ertoe dat Rookgordijn een gedegen politiethriller is die wel achterblijft op het niveau van zijn voorganger.