Het laatste lied

Het laatste lied is oorspronkelijk geschreven door Lucinda Riley onder haar vroegere naam Lucinda Edmonds in 1997, en werd na haar overlijden opnieuw uitgebracht door haar zoon. Ik vind het bijzonder dat dit verhaal nu weer zijn weg vindt naar talloze (nieuwe) lezers. Het voelt als een eerbetoon, maar vooral als een kans om een vroeger werk van Riley (opnieuw) te ontdekken

Het is een verhaal dat draait om liefde, verlangen, gemis en een zoektocht naar jezelf, maar ook om de keerzijde van succes en de druk hiervan op relaties. Lucinda Riley weet deze thema’s te verweven tot een sfeervolle roman die mij vanaf de eerste pagina meenam. Ik heb het boek dan ook in één ruk uitgelezen.

De schrijfstijl is herkenbaar vloeiend en beeldend. De auteur neemt de tijd om scènes voelbaar te maken, met zintuiglijke details en een aangename cadans in de zinnen. Hierdoor leest het verhaal toegankelijk, maar blijft het tegelijkertijd rijk aan sfeer. Je ziet de omgevingen voor je en voelt de melancholie die in het verhaal verweven zit.

Toch had ik af en toe graag iets meer emotionele diepgang gezien. Sommige gevoelens en innerlijke conflicten blijven wat op afstand, waar ik soms net een laagje extra had willen voelen. Dat maakte dat bepaalde momenten iets minder hard binnenkwamen dan ze hadden kunnen doen.

Maar ondanks dat heb ik enorm genoten. Het laatste lied is een zachte, invoelende roman die gerust even onder je huid blijft zitten. Voor wie Lucinda Riley al een warm plekje in het hart heeft, is dit boek een prachtige aanvulling. En voor wie haar nog moet ontdekken: dit is een mooie, toegankelijke start.