Een lyrische autobiografie

Ook dit boek kwam ik tegen via de beschrijving in ‘Ah Triest’ van JP Hinrichs en T Wierema, in dit geval het essay over Scipio Slataper door Evert van Kuijk, getiteld ‘Kus de wilde thijm die leven perst uit de rots’.

‘Il mio carso’ is uit 1912 en bestaat uit drie delen, geschreven als opdracht aan Gioietta (Anna Pulitzer).
Het gaat van jeugdherinnering naar de studententijd op het gymnasium van Triest waar hij uiteindelijk niet veel aan heeft in de handelsstad Triest. Van cultuur heeft de jonge Scipio dan weer behoefte aan natuur, een jeugdig verblijf alleen in het Karstgebergte aan de berg Kal. Het doet denken ook aan Una Vita van Italo Svevo, waarin de hoofdpersoon zijn vitaliteit terugkrijgt door achter Triest de natuur in te gaan. Het is maar kort echter en dan trekt hijweer naar Florence voor een letterkunde opleiding en uiteindelijk weer terug naar Triest en de Karst, de plek van steen, kalksplinters, eigenlijk een plek van pijn. Maar ook een stad waar Scipio kracht uit put, het is soms de pijn waar men juist krachtiger uit wil komen. Hier is het vitaliteit denken tot lyrische hoogte gestegen, terwijl het bij Svevo juist tot overpeinzingen leidt.

Het eerste deel is mooi, de taal is aangepast aan de ervaring van een kind. Het deed denken aan Elias van Maurice Gilliams. De vertaalster Thea Waanders heeft hier zeker deel aan gehad.