Lezersrecensie
Chaos in de kern
Recensie van:
Chaos in de kern
Gharmara 2
vormt een tweeluik met
deel 1:
Chaos in de woestijn
Gharmara 1
Auteur :
Dianne Arentsen
Dianne Arentsen (1985) houdt gamen, D&D, bord- en kaartspellen, lezen en schrijven. Ze heeft al heel wat verhalen op haar naam staan. De afgeronde fantasy-serie Het Patroon. Het interactieve boek Fort Enigma met puzzels en raadsels. Mystanica, gebaseerd op keuzes, voor avontuurlijke lezers die graag invloed op het verhaal willen hebben. Luguberg met illustraties van Robin Rozendal. En het Chaos-tweeluik, waarmee ze terug in de fantasy duikt.
Op een warme zomeravond geniet ze ervan om buiten te zitten bij een vuurtje en samen met haar man over onbekende werelden te fantaseren, het liefst met een biertje erbij. Daar ontstaan rassen, monsters, plaatsen, personages en avonturen.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van uitgeverij Zilverspoor in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour o.l.v. Natascha van Limpt.
Uitgeverij:
Zilverspoor
Genre:
Fantasy
Cover en flaptekst:
Een in het zwart gehuld wezen zonder herkenbaar gezicht gelijkend op een vrouw lijkt op me toe te komen lopen. Op de achtergrond zwarte, helblauwe, rood roze oranje achtige tinten. Mooi maar ook onheilspellend aandoend.
Quote:
Eerste hoofdstuk:
Elizzy huiverde en kroop nog verder onder de deken. Ze beet op haar lip. Wat als het monster nog leefde en door het plafond naar binnen druppelde? Wat als het wezen straks uit de emmer omhoogkwam en zijn klauwen naar haar uitstrekte? Of misschien waren er wel meer monsters geweest dan één. Ze zouden haar verscheuren met hun scherpe tanden, zouden niets van haar overlaten.
Haar hart klopte luid en ze durfde amper adem te halen.
Buiten klonk geritsel. Ergens wist ze dat het de bladeren waren, maar wat als het iets anders was? Wat als er een heel leger van monsters bij haar raam stond?
Ze glipte uit bed. Als ze snel was, kon ze die beesten voorblijven en haar vader op tijd bereiken. Hij kon alle monsters verslaan, dat had hij zelf gezegd.
Zo snel als haar benen haar konden dragen rende ze haar kamer uit. Met veel kabaal stormde ze de trap af.
Haar vader zat voor de open haard, zijn rug naar haar toe. Hij draaide zich met stoel en al om.
Elizzy rechtte haar rug. Ze wilde niet toegeven dat ze bang was. Ze wilde net zo dapper zijn als hij. ‘Ik kan niet slapen.’
Hij glimlachte. ‘Je ligt net in bed.’
‘Alsjeblieft, papa. Nog één verhaaltje?’
‘Morgen weer.’ Hij wees naar de trap. ‘Hup, terug je bed in jij, het is al veel te laat.’
Ze liet haar schouders hangen. ‘Ik hoorde iets.’
Hij ging staan en liep op haar af. ‘Geen enkel monster kan bij je komen, dat weet je toch? Laat maar zien waar het zich verschuilt, dan zal ik het voor je verjagen.’ Ze liep naar boven en bleef bij de deuropening staan. Haar vader ging als eerste naar binnen. Elizzy volgde hem en gebaarde naar de emmer.
‘Ah.’ Hij knikte. ‘Weet je dat waterdruppels juist voor bescherming zorgen? Elke druppel is een fluistering, een herinnering dat ik er voor je ben, dat je nooit alleen hoeft te zijn. Je kunt ze tellen. Hoe verder je komt, hoe dichter je bij een nieuwe dag bent. En weet je wat het leuke is aan een nieuwe dag?’
Ze schudde haar hoofd.
‘Een nieuwe dag betekent een nieuw verhaal.’ Hij tilde haar op, legde haar op het bed en dekte haar stevig toe. ‘Tel maar mee. Eén, twee…’ Hij streek met een vinger over haar voorhoofd naar beneden, waardoor haar ogen langzaam dicht zakten.
In de emmer klonk nog steeds gedrup. Het beangstigde haar niet langer, het bracht haar juist tot rust. Haar vader was bij haar. Zelfs als er een monster was, zou het haar nooit te pakken kunnen krijgen.
Mooie tekst:
Elke druppel is een fluistering, een herinnering dat ik er voor je ben, dat je nooit alleen hoeft te zijn. Je kunt ze tellen en hoe verder je komt, hoe dichter je bij een nieuwe dag bent.
Het verhaal:
Elizzy is gevangengenomen door Quishima en worstelt om alle leugens die haar zijn verteld een plek te geven. Wanhopig zoekt ze naar een uitweg en een manier om de gevaarlijke indraghi te verslaan. Ze heeft alleen geen idee waar ze is. Daarnaast is het mysterie rondom de sleutel die ze bij zich draagt nog steeds onopgelost.
In de straten van Strovani heerst onrust. De mensen leven in angst, bang voor een herhaling van het rampzalige feest. Zelfs in hun huizen voelen ze zich niet veilig. Te midden van deze chaos zet Ezru alles op alles om Elizzy te vinden, maar elk spoor is uitgewist.
In deze spannende finale komt Elizzy oog in oog te staan met haar grootste vijand, die haar steeds een stap voor is. Een allesbeslissende strijd op leven en dood volgt.
Mijn leesbeleving:
Vanaf het eerste moment dat ik begon te lezen Elizzy in de ogen keek voelde het alsof zij met mij versmolt. Ik voelde haar tot het diepst van mijn wezen. Ik bevond me waar zij was. Zo levensecht.
In het eerste deel dat Chaos in de woestijn heet maakte ik al kennis met Elizzy. Wat was ik blij dat ik haar opnieuw ontmoette. Al deed het me hartverscheurend veel pijn onder welke erbarmelijke omstandigheden. Ik voelde een drukkende, verstikkende, gitzwarte sfeer van louter duisternis en geen hoop meer.
De manifestatie van kwaad in al haar vormen van horrorachtig tot huiveringwekkend gruwelijk krijgt in dit deel een naam: Quishima. Totaal niet mijn type. Maar dat ik Elizzy en Quishima en de overige personages zo intens voelde als ik las getuigt van een gedetailleerde personage uitwerking die krachtig en beeldend in mij doorwerkt. Het verhaal wordt erdoor opgezweept naar een ongekend hoog niveau en wordt er filmisch van.
Je beleeft dit verhaal met al je zintuigen. Net als je denkt dat er geen licht meer kan zijn dan verschijnt er een tegen offensief in de vorm van bemoedigende, diepgewortelde vriendschap, een bondgenootschap dat Elizzy komt helpen en voor haar door het vuur gaat. Vechten totdat het licht uitgaat.
Een fantasy verhaal dat zijn gelijke moeilijk laat vinden. Met voor mij nieuwe paranormale, spirituele, zinnen begoochelende gebeurtenissen die als een wervelwind aan me voorbijtrokken. Waar ik van genoot, waarbij ik een felle opborrelende woede bij voelde, een gevoel van ontgoocheling, verdriet. Maar tevens genoot ik van vlinders die gingen rondfladderen. Die gevoelens voor elkaar bevestigden.
De scènes waarin strijd geleverd werd werden afgewisseld met het uitdiepen van de gedachten en de zoektocht naar identiteit van zowel Ezru als Elizzy. Compleet met flashbacks naar een tijd die ooit was. Maar continu to the point en scherpzinnig. Ook het wisselende perspectief van de helden naar de slechterik vond ik fascinerend. Een kijkje in hun hoofden, in hun wereld. Een bewustwording creërend hoe een persoon geworden was tot degene van heden ten dage.
Dat maakt dit een diep gelaagd en continu spannend en boeiend verhaal. Je blijft door lezen omdat je wilt weten hoe het afloopt. Ook de schitterende illustraties maken het verhaal nog echter en het dringt allemaal nog meer tot je door.
De grande finale of de plot is van majestueuze proporties en ging bij mij door merg en been. Ik werd emotioneel toen de strijd voorbij was, de offers gebracht, het kwaad getrotseerd. Eerst dacht ik dit was het. Maar dan gaat het toch verder. Het einde inclusief de epiloog vond ik ingenieus en fenomenaal gedaan.
Ik was al dan van het schrijftalent Dianne Arentsen door het E-book Chaos in de woestijn en De Luguberg maar door dit verhaal nog meer.
Echt een pareltje. Ieder verhaal dat ik mag lezen en recenseren voor Zilverspoor is kwalitatief van zeer hoogwaardig niveau en beveel ik dan ook warm aan.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Gedetailleerde uitgewerkte personages. Een verhaal dat je niet leest maar met al je zintuigen beleeft of eigenlijk doorleeft. Je bent overal bij wat zorgt voor een onvergetelijke lees ervaring.
Cynische humor, hartverscheurende horrorachtige taferelen die hun weerga niet kennen, gedaanteverwisselingen op momenten dat je ze het hardst nodig bent, briljant en ingenieus verstand om tot de kern te komen, samenwerking op topniveau. De intensieve verkenning van je innerlijk tot het aller diepste niveau mogelijk. Je krachten, talenten en inzichten om te redden wat voor jou van grote waarde is. Meeslepend, beeldend, tast en voelbaar tot in iedere vezel van je zijn. Filmisch op een niveau waar regisseurs nog wat van kunnen leren.
Dianne Arentsen hartelijk dank voor dit verhaal. Natascha van Limpt hartelijk dank dat ik mee mocht doen aan de blogtour.
Chaos in de kern
Gharmara 2
vormt een tweeluik met
deel 1:
Chaos in de woestijn
Gharmara 1
Auteur :
Dianne Arentsen
Dianne Arentsen (1985) houdt gamen, D&D, bord- en kaartspellen, lezen en schrijven. Ze heeft al heel wat verhalen op haar naam staan. De afgeronde fantasy-serie Het Patroon. Het interactieve boek Fort Enigma met puzzels en raadsels. Mystanica, gebaseerd op keuzes, voor avontuurlijke lezers die graag invloed op het verhaal willen hebben. Luguberg met illustraties van Robin Rozendal. En het Chaos-tweeluik, waarmee ze terug in de fantasy duikt.
Op een warme zomeravond geniet ze ervan om buiten te zitten bij een vuurtje en samen met haar man over onbekende werelden te fantaseren, het liefst met een biertje erbij. Daar ontstaan rassen, monsters, plaatsen, personages en avonturen.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar E-book ontvangen van uitgeverij Zilverspoor in ruil voor mijn recensie en deelname aan de blogtour o.l.v. Natascha van Limpt.
Uitgeverij:
Zilverspoor
Genre:
Fantasy
Cover en flaptekst:
Een in het zwart gehuld wezen zonder herkenbaar gezicht gelijkend op een vrouw lijkt op me toe te komen lopen. Op de achtergrond zwarte, helblauwe, rood roze oranje achtige tinten. Mooi maar ook onheilspellend aandoend.
Quote:
Eerste hoofdstuk:
Elizzy huiverde en kroop nog verder onder de deken. Ze beet op haar lip. Wat als het monster nog leefde en door het plafond naar binnen druppelde? Wat als het wezen straks uit de emmer omhoogkwam en zijn klauwen naar haar uitstrekte? Of misschien waren er wel meer monsters geweest dan één. Ze zouden haar verscheuren met hun scherpe tanden, zouden niets van haar overlaten.
Haar hart klopte luid en ze durfde amper adem te halen.
Buiten klonk geritsel. Ergens wist ze dat het de bladeren waren, maar wat als het iets anders was? Wat als er een heel leger van monsters bij haar raam stond?
Ze glipte uit bed. Als ze snel was, kon ze die beesten voorblijven en haar vader op tijd bereiken. Hij kon alle monsters verslaan, dat had hij zelf gezegd.
Zo snel als haar benen haar konden dragen rende ze haar kamer uit. Met veel kabaal stormde ze de trap af.
Haar vader zat voor de open haard, zijn rug naar haar toe. Hij draaide zich met stoel en al om.
Elizzy rechtte haar rug. Ze wilde niet toegeven dat ze bang was. Ze wilde net zo dapper zijn als hij. ‘Ik kan niet slapen.’
Hij glimlachte. ‘Je ligt net in bed.’
‘Alsjeblieft, papa. Nog één verhaaltje?’
‘Morgen weer.’ Hij wees naar de trap. ‘Hup, terug je bed in jij, het is al veel te laat.’
Ze liet haar schouders hangen. ‘Ik hoorde iets.’
Hij ging staan en liep op haar af. ‘Geen enkel monster kan bij je komen, dat weet je toch? Laat maar zien waar het zich verschuilt, dan zal ik het voor je verjagen.’ Ze liep naar boven en bleef bij de deuropening staan. Haar vader ging als eerste naar binnen. Elizzy volgde hem en gebaarde naar de emmer.
‘Ah.’ Hij knikte. ‘Weet je dat waterdruppels juist voor bescherming zorgen? Elke druppel is een fluistering, een herinnering dat ik er voor je ben, dat je nooit alleen hoeft te zijn. Je kunt ze tellen. Hoe verder je komt, hoe dichter je bij een nieuwe dag bent. En weet je wat het leuke is aan een nieuwe dag?’
Ze schudde haar hoofd.
‘Een nieuwe dag betekent een nieuw verhaal.’ Hij tilde haar op, legde haar op het bed en dekte haar stevig toe. ‘Tel maar mee. Eén, twee…’ Hij streek met een vinger over haar voorhoofd naar beneden, waardoor haar ogen langzaam dicht zakten.
In de emmer klonk nog steeds gedrup. Het beangstigde haar niet langer, het bracht haar juist tot rust. Haar vader was bij haar. Zelfs als er een monster was, zou het haar nooit te pakken kunnen krijgen.
Mooie tekst:
Elke druppel is een fluistering, een herinnering dat ik er voor je ben, dat je nooit alleen hoeft te zijn. Je kunt ze tellen en hoe verder je komt, hoe dichter je bij een nieuwe dag bent.
Het verhaal:
Elizzy is gevangengenomen door Quishima en worstelt om alle leugens die haar zijn verteld een plek te geven. Wanhopig zoekt ze naar een uitweg en een manier om de gevaarlijke indraghi te verslaan. Ze heeft alleen geen idee waar ze is. Daarnaast is het mysterie rondom de sleutel die ze bij zich draagt nog steeds onopgelost.
In de straten van Strovani heerst onrust. De mensen leven in angst, bang voor een herhaling van het rampzalige feest. Zelfs in hun huizen voelen ze zich niet veilig. Te midden van deze chaos zet Ezru alles op alles om Elizzy te vinden, maar elk spoor is uitgewist.
In deze spannende finale komt Elizzy oog in oog te staan met haar grootste vijand, die haar steeds een stap voor is. Een allesbeslissende strijd op leven en dood volgt.
Mijn leesbeleving:
Vanaf het eerste moment dat ik begon te lezen Elizzy in de ogen keek voelde het alsof zij met mij versmolt. Ik voelde haar tot het diepst van mijn wezen. Ik bevond me waar zij was. Zo levensecht.
In het eerste deel dat Chaos in de woestijn heet maakte ik al kennis met Elizzy. Wat was ik blij dat ik haar opnieuw ontmoette. Al deed het me hartverscheurend veel pijn onder welke erbarmelijke omstandigheden. Ik voelde een drukkende, verstikkende, gitzwarte sfeer van louter duisternis en geen hoop meer.
De manifestatie van kwaad in al haar vormen van horrorachtig tot huiveringwekkend gruwelijk krijgt in dit deel een naam: Quishima. Totaal niet mijn type. Maar dat ik Elizzy en Quishima en de overige personages zo intens voelde als ik las getuigt van een gedetailleerde personage uitwerking die krachtig en beeldend in mij doorwerkt. Het verhaal wordt erdoor opgezweept naar een ongekend hoog niveau en wordt er filmisch van.
Je beleeft dit verhaal met al je zintuigen. Net als je denkt dat er geen licht meer kan zijn dan verschijnt er een tegen offensief in de vorm van bemoedigende, diepgewortelde vriendschap, een bondgenootschap dat Elizzy komt helpen en voor haar door het vuur gaat. Vechten totdat het licht uitgaat.
Een fantasy verhaal dat zijn gelijke moeilijk laat vinden. Met voor mij nieuwe paranormale, spirituele, zinnen begoochelende gebeurtenissen die als een wervelwind aan me voorbijtrokken. Waar ik van genoot, waarbij ik een felle opborrelende woede bij voelde, een gevoel van ontgoocheling, verdriet. Maar tevens genoot ik van vlinders die gingen rondfladderen. Die gevoelens voor elkaar bevestigden.
De scènes waarin strijd geleverd werd werden afgewisseld met het uitdiepen van de gedachten en de zoektocht naar identiteit van zowel Ezru als Elizzy. Compleet met flashbacks naar een tijd die ooit was. Maar continu to the point en scherpzinnig. Ook het wisselende perspectief van de helden naar de slechterik vond ik fascinerend. Een kijkje in hun hoofden, in hun wereld. Een bewustwording creërend hoe een persoon geworden was tot degene van heden ten dage.
Dat maakt dit een diep gelaagd en continu spannend en boeiend verhaal. Je blijft door lezen omdat je wilt weten hoe het afloopt. Ook de schitterende illustraties maken het verhaal nog echter en het dringt allemaal nog meer tot je door.
De grande finale of de plot is van majestueuze proporties en ging bij mij door merg en been. Ik werd emotioneel toen de strijd voorbij was, de offers gebracht, het kwaad getrotseerd. Eerst dacht ik dit was het. Maar dan gaat het toch verder. Het einde inclusief de epiloog vond ik ingenieus en fenomenaal gedaan.
Ik was al dan van het schrijftalent Dianne Arentsen door het E-book Chaos in de woestijn en De Luguberg maar door dit verhaal nog meer.
Echt een pareltje. Ieder verhaal dat ik mag lezen en recenseren voor Zilverspoor is kwalitatief van zeer hoogwaardig niveau en beveel ik dan ook warm aan.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
Gedetailleerde uitgewerkte personages. Een verhaal dat je niet leest maar met al je zintuigen beleeft of eigenlijk doorleeft. Je bent overal bij wat zorgt voor een onvergetelijke lees ervaring.
Cynische humor, hartverscheurende horrorachtige taferelen die hun weerga niet kennen, gedaanteverwisselingen op momenten dat je ze het hardst nodig bent, briljant en ingenieus verstand om tot de kern te komen, samenwerking op topniveau. De intensieve verkenning van je innerlijk tot het aller diepste niveau mogelijk. Je krachten, talenten en inzichten om te redden wat voor jou van grote waarde is. Meeslepend, beeldend, tast en voelbaar tot in iedere vezel van je zijn. Filmisch op een niveau waar regisseurs nog wat van kunnen leren.
Dianne Arentsen hartelijk dank voor dit verhaal. Natascha van Limpt hartelijk dank dat ik mee mocht doen aan de blogtour.
1
Reageer op deze recensie
