Schitterende roman

In dit boek schrijft Couperus op zijn onnavolgbare manier het verhaal van de jonge vrouw Cornélie, die net gescheiden is van haar hardhandige man en Den Haag ontvlucht is om in Italië zichzelf te herpakken. Ze heeft vrijzinnige ideeën over de emancipatie van vrouwen en schrijft daar ook over. Ze ontmoet daar de kunstenaar Duco van de Staal die haar de Italiaanse kunst openbaart en met wie ze een innige, liefdesrelatie opbouwt, die los staat van de harde werkelijkheid. Maar uiteindelijk ontmoet ze haar man weer met wie ze meer verbonden blijkt dan ze dacht.

Van het moment dat we kennis maken met Cornélie komt ze als het ware uit het boek je kamer binnen gewandeld. Ze voelt heel echt aan en je voelt je meteen met haar verbonden, zoals Couperus ook de andere helden uit deze roman op een heel vanzelfsprekende manier tot leven weet te wekken.

Het gedrag, de gedachten en gevoelens van Cornélie worden met een prachtige psychologische verfijning geschreven. Je voelt dat Couperus zich in haar verplaatst en van binnenuit haar complexe gevoelswereld volgt en een logica geeft en je daarin als lezer ook meeneemt. Ik vond het bijzonder aangrijpend en ook geloofwaardig om mee te maken hoe de harde werkelijkheid haar wegdrijft van de exclusieve liefde met de zachtaardige Duco en weer ontvankelijk maakt voor haar indrukwekkend mannelijke ex-man Rudolf tegen wie ze eigenlijk niet opgewassen is: “ Zij voelde zijn stem in zich; zij voelde zijn geluid zinken in haar als gesmolten brons in een vaas.”

De taal van Couperus is heel bijzonder en een beetje ouderwets qua zinsconstructies maar ik vind dat wel mooi en vaak ook heel effectief voor wat hij wil uitdrukken.
Hij beschrijft geen vast omlijnde werkelijkheid in trefzekere, eenduidige zinnen, maar schrijft juist in open, tastende zinnen, die veel ruimte geven aan de lezer en vooral bedoeld zijn om de lezer te doen voelen.

Ik vind dit een schitterende roman die ik de hoogst mogelijke waardering geef.