Fascinerende en boeiende familiegeschiedenis

Van huis uit komt Andrew Gross uit de kledingindustrie, waar hij nog tot zijn zesenveertigste in werkzaam was. Toen hij zonder werk kwam te zitten, wist hij niet wat hij moest gaan doen en het schrijven van een roman was altijd al een van zijn wensen. Hij volgde een schrijfopleiding aan de Universiteit van Iowa en deed drie jaar over zijn eerste boek Hydra, dat trouwens door diverse uitgevers werd geweigerd. Van James Patterson leerde hij pas echt schrijven en hun samenwerking betekende zijn doorbraak. In 2006 begon hij een solocarrière en een jaar later debuteerde hij met Code blauw. Zijn laatste thriller is De loopjongen, dat in 2019 is verschenen.

Morris Rabishevsky is bijna twee jaar oud als zijn broer Shemuel bij een verkeersongeluk om het leven komt. Tien jaar later begint hij aan zijn eerste baantje in de kledingindustrie en blijkt hij een snelle leerling te zijn. Op 21-jarige leeftijd heeft hij, samen met zijn broer Sol, een eigen bedrijf. In die tijd is de Joodse maffia erg actief en ook Morris’ zaak wordt door een van de beruchtste gangsters onder handen genomen. Morris houdt stand en is niet van plan zich aan de maffia te onderwerpen. Dit heeft voor hem en zijn broer Harry, die lichte hand-en-spandiensten voor de criminele organisatie verricht, dramatische gevolgen.

Het beeld dat Gross schetst van het New York van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw is levendig en beeldend. De armoede, de bloeiende kledingindustrie, de Joodse maffia die steeds meer voet aan de grond begint te krijgen en de corruptie die daarmee samenhangt, alles komt in De loopjongen wel voorbij. Omdat het verhaal is gebaseerd op het levensverhaal van Gross’ grootvader is het niet zo heel erg vreemd dat het bijzonder realistisch overkomt. Het feit dat de auteur de werkelijke namen van onder andere vele maffialeden in het verhaal verwerkt heeft, is natuurlijk ook een erg belangrijke factor. In feite zou je zelfs kunnen zeggen dat het non-fictie in een overigens verder fictief verhaal is. Maar wel een verhaal dat dus waarheidsgetrouw is en nergens geforceerd aandoet.

De loopjongen is in wezen het levensverhaal van Morris Rabishevsky die zijn achternaam om bedrijfsmatige redenen heeft aangepast naar Raab. En dat leven is allesbehalve saai, zelfs de wetenswaardigheden uit de kledingindustrie weten te boeien, wat eigenlijk voor het hele verhaal geldt. Zonder enige vorm van twijfel is dat de verdienste van de auteur. Het is hem namelijk gelukt om van dat levensverhaal, dat ook beschouwd kan worden als een familiegeschiedenis, een vlot lopende en interessante vertelling te maken. Het enige dat Gross enigszins verweten kan worden, is dat het boek te weinig spanning heeft. Die spannende momenten zijn er wel, vooral wanneer de ontknoping dichterbij komt, maar een verhaal waarin de maffia een aanzienlijke rol speelt, kan en mag wel een groter spanningsveld hebben.

Het sterkste personage in het De loopjongen is, hoe kan het eigenlijk ook anders, Morris. Het is immers zijn verhaal. Zijn karakter wordt daarom ook het meest uitgewerkt en als lezer krijg je de meeste feeling met hem en leer je hem kennen als standvastig, eerlijk en rechtvaardig. Eigenschappen die niet voor iedereen weggelegd zijn. En zijn verhaal laat in wezen ook zien dat wanneer je echt iets wilt bereiken dat ook mogelijk is, met en zonder hindernissen.

Gross heeft in De loopjongen andermaal laten zien dat hij een begenadigd verhalenverteller en schrijver is. En hoe hij tot dit verhaal is gekomen, vertelt hij in het nawoord aan het eind van het boek en deze persoonlijke noot mag feitelijk niet overgeslagen worden. Want het maakt immers deel uit van deze fascinerende en boeiende familiegeschiedenis.