Geen vlammend debuut

Nadat Katie Lowe in 2010 afstudeerde, heeft ze bijna tien jaar gewerkt in de rekruterings- en evenementenbranche. Ze heeft haar hele leven al een passie voor schrijven gehad, op haar achtste smeekte ze haar ouders om een schrijfmachine, en had verwacht dat ze alleen maar non-fictie zou schrijven. Haar agent stelde haar voor om zich ook op fictie te gaan richten, maar pas in 2019, vier jaar later, verscheen haar eerste boek, de literaire thriller Furie. Dit debuut meteen na verschijnen in elf landen uitgegeven.

Een jaar nadat haar vader en zus bij een auto-ongeluk om het leven zijn gekomen, krijgt de zestienjarige Violet Taylor een studiebeurs aan de particuliere meisjesschool Elm Hollow. Ze sluit vriendschap met de meisjes Robin, Grace en Alex en hun fascinatie voor het occulte slaat op haar over. Dan wordt, negen maanden na haar vermissing, het lichaam van Emily Frost gevonden. Ze maakte destijds deel uit van het vriendinnengroepje. Na deze vondst begint Violet steeds meer aan hen, aan haar docenten en ook aan zichzelf te twijfelen.

Aan het eigenlijke verhaal gaat een nogal saaie proloog vooraf. Deze inleiding wordt verteld vanuit het perspectief van een dan nog onbekend iemand. Verderop in de plot wordt duidelijk dat dit Violet is, maar dan een aantal decennia later. Na dat begin, dat spannend noch nieuwsgierig makend is, maakt het verhaal een flashback naar het eind van de jaren negentig, hoewel dat nergens uit blijkt. Vanaf dan verloopt het chronologisch en gaat het vooral over de belevenissen en misdragingen van Violet, Grace, Alex en Robin, vier leerlingen van de meisjesschool Elm Hollow. De lezer moet er echter wel de nodige moeite voor doen om het verhaal te doorgronden, zeker in het begin. Dan is het niet duidelijk waar alles toe leidt.

Dit gebeurt aanvankelijk in een tempo dat af en toe nogal slaapverwekkend is. Dit wordt mede veroorzaakt doordat de auteur flinke stukken tekst spendeert aan kunstgeschiedenis. Gedurende de plot blijkt dat deze informatie wel van invloed is op de gebeurtenissen die plaatsvinden en ook op de handelingen van de meisjes. Desondanks had Lowe er beter aan gedaan hier veel minder aandacht aan te besteden, voornamelijk om ervoor te zorgen dat het verhaal zich in een hoger tempo zou afspelen, maar ook om het boeiender te laten zijn. Zoals het nu is, gebeurt er te weinig en voor een thriller pakt zoiets meestal funest uit. Pas in de tweede helft van het boek gaat de snelheid er iets op vooruit. Dat heeft meteen invloed op de leesbeleving, want het wordt wat interessanter, je wordt een beetje nieuwsgieriger.

Hoewel Lowe door middel van oude volksgeloven als hekserij en occultisme het verhaal spannend probeert te maken, lukt haar dat maar zelden. In totaal zijn er waarschijnlijk zo’n twintig pagina’s die aan dat criterium voldoen. Ook weet ze de mystiek waar Furie het van zou moeten hebben niet op de lezer over te brengen. Daarvoor is het allemaal te klinisch. Waar de auteur wel in geslaagd is, is de uitwerking van het viertal vriendinnen. De lezer komt ruim voldoende over hen te weten waardoor hij zich met ieder van hen kan identificeren, hoewel hun losgeslagen gedragingen voor het grootste deel ongeloofwaardig zijn. Dit laatste geldt overigens ook voor het verhaal zelf. Uiteraard is het niet erg dat een thriller onrealistisch is, dat komt immers veel vaker voor, maar in dit geval is het wel heel extreem.

Alle ingrediënten om van Furie een goede, mysterieuze en spannende thriller te maken zijn aanwezig. Lowe heeft ze echter op een verkeerde manier gebruikt, waardoor haar debuut voor het grootste deel niet vlamt.