Aangenaam, maar weinig spektakel

In 2020 debuteerde het echtpaar Kim Faber en Janni Pedersen als schrijversduo met het goed ontvangen Winterland. Dit is het eerste deel van een serie waarin inspecteur Martin Juncker en rechercheur Signe Kristiansen de hoofdrol hebben. Een jaar later verscheen het tweede boek uit de reeks, dat de titel Hoogzomer heeft meegekregen.

Martin Juncker krijgt, na zijn degradatie en verplaatsing naar een klein politiebureau in het provinciestadje Sandsted, de leiding over een onderzoek naar de moord op een plaatselijk gerespecteerde advocaat. Zijn vrouw en journalist Charlotte, van wie hij gescheiden leeft, ontvangt een tip die erop wijst dat een terroristische aanslag zes maanden eerder voorkomen had kunnen worden. Martin gaat hier niet op in, maar Signe wil wel gerechtigheid. Ze verdiept zich in de zaak, maar heeft ondertussen ook te maken met een onthoofd lichaam en enkele persoonlijke zaken.

Natuurlijk is het om allerlei redenen altijd aan te raden een serie op volgorde van verschijnen te lezen, maar op zich kan Hoogzomer wel afzonderlijk van het voorgaande deel gelezen worden. De auteurs komen veelvuldig – misschien zelfs wel iets té veel – terug op wat zich allemaal eerder heeft afgespeeld. Over zowel de terugkerende personages als diverse gebeurtenissen wordt ruim voldoende verteld zodat de lezer nergens de indruk krijgt iets te missen. Wel wordt op verschillende omstandigheden doorgegaan, dus gaat het verhaal min of meer verder waar het destijds geëindigd is, uiteraard aangevuld met een aantal nieuwe ontwikkelingen.

Faber en Pedersen leggen in deze thriller vooral de nadruk op de persoonlijke situaties van Juncker, diens vrouw Charlotte en zijn collega Kristiansen. Daarom duurt het vrij lang voordat het verhaal echt loskomt. Pas in de eindfase, wanneer zo goed als alle privéperikelen al voorbij zijn gekomen, ontstaat er actie en spanning. Voor het echter zover is, heeft de plot een nogal rustig karakter en vorderen de verwikkelingen in een gestaag tempo. Er lijkt op het oog niet zo heel veel te gebeuren, terwijl er in feite wel het een en ander plaatsvindt. Toch is alles een stuk minder spectaculair dan in Winterland, het vorige en eerste deel van de reeks.

Het verhaal bestaat uit drie verhaallijnen en aanvankelijk heeft het er alle schijn van dat ze geen van alle met elkaar te maken hebben. Uiteindelijk kan één daarvan toch met een ander subplot in verband worden gebracht. Dit gebeurt op uiterst subtiele wijze, maar omdat je dit wel ziet aankomen, is het eigenlijk niet heel erg verrassend. Toch bevat de plot wel degelijk een behoorlijke hoeveelheid wendingen, maar veel daarvan zorgen er niet voor dat de lezer regelmatig op het verkeerde been wordt gezet. Interessant zijn al die twists overigens wel, want ze zorgen in sommige gevallen toch weer voor een andere kijk op het geheel.

Ook nu is de schrijfstijl van de auteurs prettig, vlot en eigentijds en het duo heeft, zoals in Scandinavische thrillers wel vaker gebruikelijk is, een maatschappelijk onderwerp in het verhaal verwerkt. Over het algemeen is het verhaal realistisch, maar desondanks zijn er ook een paar situaties die de geloofwaardigheid een klein beetje geweld aan doen. Dit alles neemt niet weg dat Hoogzomer een aangenaam tweede deel van de serie is, maar wel stukken minder spectaculair dan zijn voorganger.