Goed vervolg van de reeks

Door haar werk als advocaat past het schrijven van thrillers voor Helen Fields binnen haar comfortzone. Ze kwam veelvuldig in gevangenissen en had regelmatig contact met politie en wetsovertreders waardoor ze voldoende ideeën kreeg waarover ze zou kunnen schrijven. In 2017 startte ze met haar Perfect-serie met de inspecteurs Ava Turner en Luc Callanach en waarvan Perfecte stilte, dat in 2021 is uitgebracht, alweer het vierde deel is. Haar boeken ondertussen in zestien talen vertaald.

Op een landweg aan de rand van Edinburgh wordt het zwaar verminkte lichaam van een jonge vrouw aangetroffen. Pathologisch onderzoek wijst uit dat zowel uit haar buik als rug lappen huid in de vorm van een pop zijn weggesneden. Het team Zware Misdrijven boekt vooralsnog geen vorderingen, maar de zaak krijgt een wending na de vondst van een verlaten kinderwagen. Hierin ligt niet alleen een baby, maar ook een pop gemaakt van mensenhuid. En als opnieuw een levenloze vrouw wordt gevonden, weet de recherche dat er nog weleens meer slachtoffers kunnen vallen.

Net als in de voorgaande delen van de serie wordt de lezer ook nu weer meteen het verhaal ingezogen. Niet alleen door wat er op dat moment aan de hand is, maar ook omdat de sfeer vanwege wat er dan gebeurt behoorlijk beklemmend is. De openingsscène wordt namelijk verteld vanuit het perspectief van het eerste slachtoffer en hierdoor weet en voel je wat zij moet doorstaan en wat zich tijdens die laatste uren in haar hoofd afspeelt. Later, wanneer de andere slachtoffers in beeld komen, herhaalt Fields deze opzet en dat werkt goed. Verder geeft de auteur enkele gedetailleerde beschrijvingen die enigszins gruwelijk kunnen overkomen. Toch is het over het geheel genomen niet zo heel erg luguber, want in het overgrote deel van de plot draait het om het onderzoek door het team Zware Misdrijven.

De recherche krijgen het aardig voor de kiezen, want behalve de moorden vinden er ook molestaties plaats op enkele gebruikers van de synthetische drug Spice. Deze tweede verhaallijn heeft helemaal niets met de andere te maken, maar is zonder meer een interessante toevoeging aan het geheel en boeiend om te volgen. De spanning in beide verhaallijnen is alom aanwezig en het aantal ontwikkelingen is ruim voldoende. Fields weet de lezer in ieder geval regelmatig te verrassen. Verder kun je bij beide zaken maatschappelijke onderwerpen herkennen, bijvoorbeeld religieus fanatisme, drugsgebruik en de daklozenproblematiek. Deze thema’s zijn goed in het fictieve verhaal verwerkt waardoor de gebeurtenissen feitelijk heel realistisch overkomen.

Ondanks dat dit boek het vierde deel van de reeks is, kan het prima los van andere gelezen worden. Natuurlijk heb je te maken met de terugkerende personages, maar Fields laat regelmatig iets van hun voorgeschiedenis doorschemeren, waardoor je genoeg over hen te weten komt. Andermaal blijkt dat Turner en Callanach een prima koppel vormen, ondanks dat eerstgenoemde is bevorderd tot hoofdinspecteur en feitelijk de baas van de laatste is. Hun onderlinge verstandhouding en interactie hebben hier – gelukkig – niet onder te lijden gehad.

Perfecte stilte, dat er een goed tempo op nahoudt en de aangename schrijfstijl van Fields wederom niet verloochent, is een goed vervolg van de reeks. Alles wat in een prima thriller hoort te zitten, zit erin en voor de lezer is het onmogelijk om iets wat op slijtage lijkt te ontdekken. De rol van Turner, Callanach en al die andere intrigerende karakters is daarom nog lang niet uitgespeeld.