Teveel van het slechte

Het was geloof ik Karen ( Verschelden ) die me dit boek aanbeval. Een tip van haar ben ik geneigd op te volgen want zij heeft een goeie smaak.
Ik moet zeggen dat ik de eerste 100 bladzijden met genoegen las. Het verhaal werd toen nog klein gehouden en daar hou ik van. De foutjes vergaf ik haar: knotwilgen die bloeien in eind juli en koolmezen die broeden in de dakgoot, je reinste zelfmoord. Eén bui en weg is je nageslacht. Voluptueuze weiden vond ik een merkwaardige beschrijving. Ik kreeg de indruk dat de schrijfster niet veel kennis van de natuur heeft, maar ach.

De rest van het boek, toch een kleine 200 pagina's, was een kaleidoscoop aan narigheid: in willekeurige volgorde: godsdienstfanatici, sterven bij de geboorte van je kind dat bovendien met zuurstofgebrek ter wereld kwam, drankzucht, drugsmisbruik, opnames in een psychiatrisch ziekenhuis, brandstichting, verdrinking,het hield niet op.
Bovendien werden steeds meer personages ten tonele gevoerd.

Daarnaast schetst de schrijfster de positie van "het troostkind", wat streng gereformeerde ouders betekenen voor kinderen, wat de dood van een kind doet met de ouders, hoe ingewikkeld rouw is en nog meer psychische aspecten, maar het is allemaal nogal hapsnap. niets wordt uitgediept.

Ik las op internet dat Eva Posthuma de Boer tekstschrijfster is voor diverse cabaretgezelschappen. Ook schreef ze columns en culinaire artikelen. Allemaal tamelijk vluchtige bezigheden en dat vond ik ook van haar boek. Van alles aanstippen maar nergens de diepte ingaan.

Dat leverde uiteindelijk drie sterren op , te meer daar ik mijn belangstelling gaandeweg kwijtraakte. Jammer. Er had meer van de thematiek kunnen worden gemaakt.