Grote verwachtingen niet helemaal ingelost

Als liefhebber van Geert Mak - verschillende van zijn boeken behoren tot mijn favorieten - begon ik enthousiast aan dit boek. Wie In Europa heeft gelezen, is natuurlijk nieuwsgierig: hoe is het Europa verder vergaan sinds de schrijver haar achterliet op de drempel van de 21e eeuw? Geert Mak is daar niet vrolijk over, net zo min als over de toekomst van Europa. Waarom hij zo pessimistisch is, werd mij eigenlijk niet helemaal duidelijk. Okee, Europa is gebouwd op een wankel fundament en heeft veel grote problemen het hoofd te bieden. Maar, zo vertelt hij erbij, dat is eigenlijk nooit anders geweest. Dus waarom dan nu zo somber?
Mak zou willen dat hij deze tijd kon duiden en hij stelt zich dan ook een historicus voor uit 2069 die over zijn schouder meekijkt naar het begin van de 21e eeuw en daar graag een poging toe doet. Er is in deze twintig jaar dan ook zeker genoeg gebeurd om een dik boek mee te vullen. Maar daar ligt voor mij wel een probleem. Want wacht eens even: ik wéét al hoe het verder ging met Europa na 1999. Dat heb ik de afgelopen twintig jaar in de krant kunnen lezen. Nu schrijft Geert Mak natuurlijk een stuk aantrekkelijker dan je het in de krant voorgeschoteld kreeg; hij blijft één van mijn favoriete verhalenvertellers. Maar hij vertelt hier wel een verhaal dat ik al van haver tot gort ken, en waar hij als historicus eigenlijk nog niet zoveel aan toe te voegen heeft, simpelweg omdat het nog geen historie is. Een feit dat hij erkent en dat hem doet verzuchten dat hij jaloers is op die collega uit 2069. Ik ben jaloers op diens lezer. En ondertussen kijk ik reikhalzend uit naar Maks volgende boek, dat hopelijk weer gaat over heel lang geleden.