Een prachtig, intens verhaal

Magistraat Lucas, 43 jaar oud, verlaat middenin een proces de rechtszaal. Het wordt hem allemaal teveel, al kan hij niet duiden wat er precies speelt, wat hem drijft. Dan gaat hij naar de brug, de beruchte brug, de brug waar een aantal mensen per jaar zich van ruim tachtig meter te pletter laat vallen, in het water dat hen ogenschijnlijk zo zacht zal opvangen. Aarzelend staat hij daar, maar dan ziet hij een huis, TE KOOP, een huis met uitzicht op de brug. Dat is zijn redding.

Na drie maanden onbetaald verlof te hebben gekregen, koopt hij het huis van de oude Francine. Als hij het pand betrekt, blijken haar oude spullen er nog te staan. Hij laat het maar zo. Over enkele maanden zal hij ten slotte terug zijn bij Isabelle, zijn vrouw, maar nu wil hij zich bezinnen, tot zichzelf komen, mensen redden. Dat lukt hem ook een aantal keren. Hij weet mensen van hun zelfmoordplannen af te houden. Zo ook de oude Georgette, een vrouw die langzaam aan het dementeren is en het haar man niet wil aandoen dat hij haar bij leven aan het verliezen is. Met Isabelle heeft hij in die tijd nauwelijks contact. Als hij Georgette uiteindelijk kan overtuigen in de auto te stappen en haar naar huis te brengen, vertelt zij over de onvoorwaardelijke liefde die zij en haar man voor elkaar voelen. Bij haar huis aangekomen, ziet hij wat dat inhoudt als de man van Georgette haar bezorgd in zijn armen sluit.

Gedurende de dagen loopt hij heen en weer over de brug, maakt hij zijn dagelijkse rondjes. Stel dat er weer iemand… Dan ontmoet hij de elfjarige Riley. De jongen bezoekt de plaats waar diens moeder is gesprongen. Er groeit een vriendschap tussen de twee. Ook bezoekt Lucas enkele malen per week zijn zus Suzanne, die in een instelling zit. Haar spraak is beperkt (“ja, nee, het is…”). Gek is ze echter allerminst, beschadigd des te meer.

Dan gebeurt er veel tegelijkertijd. Hij kan niet verhinderen dat de mooie, intelligente Amber zijn hand loslaat en zich naar beneden stort, en Suzanne blijkt ineens verdwenen uit de kliniek. Een fugue. Op dergelijke momenten vlucht zij. Paniek. In de instelling aangekomen, blijkt hun moeder daar te zitten. Al achttien jaar hebben Lucas en zij elkaar niet meer gesproken. Lucas voelt allerminst behoefte daar nu verandering in te brengen. Alsof de duivel ermee speelt, moet hij haar op zeker moment echter naar huis brengen, een rit van anderhalf uur. Anderhalf uur in een kleine ruimte, waar uiteindelijk datgene gezegd moet worden wat nooit is uitgesproken. Het is het meest beklemmende deel van dit mooie boek. Gruwelijk wat daar in die auto (niet) gebeurt. Als hij haar uiteindelijk toch thuis afzet, ziet hij zijn vader en neemt Lucas wraak op de man die het op zijn geweten heeft dat Suzanne in de staat verkeert waardoor zij gedwongen in een instelling zit.

En Isabelle? Daarmee gaat hij uit eten, nadat Suzanne weer terecht is. Pippa, de dochter van Suzanne die hij mede heeft opgevoed, heeft vanuit Zuid-Afrika onlangs haar hart gelucht over moederlief. Nu pas, tijdens het exclusieve etentje, vallen Lucas de schellen van de ogen.

Het beste wat we hebben is een prachtig, intens verhaal. Jammer is het dat Op de Beeck zo fel bejegend is op haar persoon; vilein is het zachtste woord daarvoor. Een week na het interview dat zij bij DWDD gaf, barstte het geweld van #MeToo los. Was dat maar twee weken eerder gebeurd, dan was Griet een hoop ellende bespaard gebleven. Het beste wat we hebben is onderdeel van een trilogie. Ik zie uit naar de volgende twee delen en zal ze verslinden!