Prima debuut, interessante personages

In Nordmarka, een bebost gebied ten noorden van Oslo, worden drie skeletten gevonden. Gezien de ouderdom daarvan moeten ze er al vanaf de Tweede Wereldoorlog liggen. Enkele weken later vindt een thuishulp het dode en zwaar verminkte lichaam van Carl Oscar Krogh, die tijdens de oorlog deel uitmaakte van het verzet. Tommy Bergmann, inspecteur bij de Oslose politie, heeft de leiding over het onderzoek naar de moord. Hij is er al snel van overtuigd dat de moord en de vondst van de skeletten een verband met elkaar hebben. Daarom richt Tommy zich bij het onderzoek naar de moord op Krogh ook op de skeletten en wat er destijds gebeurd is. Daarbij komt hij tot een ontdekking die niemand voor mogelijk gehouden had.

De doden hebben geen verhaal is het debuut van de Noor Gard Sveen, die daarmee meteen al een aantal prijzen in zowel Noorwegen als Scandinavië in de wacht heeft gesleept. Behalve bij recensenten, is het boek ook bij de lezers goed ontvangen.

Het boek kent twee verhaallijnen. Een verhaal dat zich in 2003 afspeelt, met vooral Tommy Bergmann als belangrijkste personage en een verhaal dat zich in 1942 afspeelt. Daarin is voor Agnes Gerner, die, net als Krogh, deel uitmaakte van het Noorse verzet, een belangrijke rol weggelegd. Dat beide verhaallijnen met elkaar te maken hebben, is vanaf het begin duidelijk. Wat deze link is, wordt gedurende het verhaal steeds meer inzichtelijk. Totdat ze, maar dat is pas aan het eind, op een ingenieuze manier samenvallen.

Hoewel het verloop van het onderzoek naar de moord op Krogh zeker goed uitgewerkt en interessant is, is het verhaal dat zich in de Tweede Wereldoorlog afspeelt boeiender en soms zelfs aangrijpend te noemen. Bij vlagen is die verhaallijn zelfs spannender dan die van 2003. Daarnaast geeft het ook een klein beetje inzicht in de Noorse verzetsorganisatie, waarbij Agnes Gerner de meeste sympathie oproept.

De personages Bergmann en Gerner zijn erg goed uitgewerkt. Naarmate het verhaal vordert kom je steeds meer over hen te weten. Dat laatste geldt ook, maar dan in veel mindere mate, ook voor de overige personages. Dat die minder uitgediept worden, is begrijpelijk en niet storend. Ze hebben immers een wat prominente rol in het verhaal.

Ondanks het wat trage begin van het verhaal, leest het bijzonder prettig. Sveen heeft voor een goede zinsopbouw gezorgd, hanteert realistische dialogen en een aantal verrassende wendingen. De uiteindelijke ontknoping is daardoor door niemand te voorzien.

Na het lezen van De doden hebben geen verhaal kun je niets anders dan concluderen dat Gard Sveen een uitstekend debuut heeft geschreven. Daarin is Tommy Bergmann een interessant personage waarvan we vast en zeker nog meer zullen horen.