Redelijk debuut

Lina Bengtsdotter groeide op in het Zweedse plaatsje Gullspång, maar woont tegenwoordig in Stockholm. Ruim tien jaar geleden begon ze met het schrijven van korte verhalen, die in diverse Scandinavische kranten werden gepubliceerd. Nadat de uitgever het script van een roman afwees, stelde een vriendin haar voor om een boek te schrijven waarin haar geboorteplaats het decor is. Dat werd de thriller De vrouw die terug moest. Voor dit in 2017 verschenen debuut ontving ze in Zweden de Crimetime Specsavers Award voor het beste misdaad debuut van het jaar.

Als Frederik Roos zijn zeventienjarige dochter Annabelle ophaalt van een feestje is ze daar niet meer aanwezig. Ze blijkt te zijn verdwenen en de politie van Gullspång heeft geen enkele aanwijzing waar ze kan zijn of wat er met haar is gebeurd. Met hulp Charlie Lager en haar collega Anders, beiden van de politie Stockholm, wordt de zaak opnieuw bekeken. Charlie doet dit niet graag, want ze is op haar veertiende uit Gullspång vertrokken en er bewust nooit meer teruggekeerd. Tijdens het onderzoek wordt ze geconfronteerd met het verleden en krijgt ze ook te maken met geheimen waar niemand van weet.

Het verhaal begint in ‘De bewuste nacht’, een kort stukje tekst over wat zich in de nacht waarin Annabelle spoorloos verdween afspeelde. Gedurende de plot wordt, eveneens niet uitgebreid, steeds meer uit de doeken gedaan wat de exacte toedracht is van haar verdwijning. Deze flashbacks naar een niet eens zo’n heel erg lang geleden verleden zorgen ervoor dat de lezer enigszins nieuwsgierig wordt, want wie wil er nou niet weten wat er met haar gebeurd is? Toch, en dat is eigenlijk de strekking van het hele verhaal, er is een gebrek aan spanning. De auteur doet wel dappere pogingen een spanningsveld te creëren, maar slaagt daar niet helemaal in. Het is allemaal wat gezapig en dat wordt vooral veroorzaakt doordat niet het onderzoek naar Annabelles verdwijning centraal staat, maar eerder de privéomstandigheden van Charlie Lager.

Over haar komt de lezer dan ook ruim voldoende te weten. Dit gaat middels herinneringen, maar ook doordat haar collega Anders vragen aan Charlie stelt die ze op een gegeven moment wel moet beantwoorden. Hoewel Charlie op zich geen oninteressant personage is, is ze wel erg cliché. Want ze drinkt, is eigenzinnig en heeft een verleden dat ze het liefst wil vergeten. Karaktertrekken die politiemensen, maar dan vaak mannelijke tegenhangers, in andere thrillers ook nog wel eens hebben. Bengtsdotter had misschien beter een andere keuze kunnen maken door Charlie een unieker personage te maken. Het boek zou er zeker sterker door zijn geworden.

De auteur weet het verhaal, maar vooral ook de omgeving van Gullspång, beeldend te beschrijven. De troosteloosheid van dit plaatsje kun je zo voor je zien. Min of meer hetzelfde kan gezegd worden van de dialogen, die zijn realistisch, zouden zo in het echte leven gezegd kunnen zijn. De plot kent wel een paar onverwachte ontwikkelingen, maar het is niet zo dat het volledig onvoorspelbaar is. Er zijn namelijk wel een paar situaties die de geoefende thrillerlezer vroegtijdig ziet aankomen. Op zich niet nadelig voor het verhaal, maar wel voor het spanningselement.

De vrouw die terug moest is in principe geen onaardig verhaal, maar het is overduidelijk dat dit een eerste deel van een serie is. Er is te veel op bepaalde details ingegaan, sommige daarvan hadden ook in een volgend deel onthuld kunnen worden. Desondanks heeft Bengtsdotter een redelijk debuut geschreven, maar waarom het in Zweden tot thriller van het jaar is uitgeroepen, is onduidelijk.