Slaat de plank volledig mis als thriller

De (nieuwe) uitgever van Gauke Andriesse vond het een goed idee om aan die start een nieuwe naam te verbinden. Het pseudoniem Felix Weber was een feit en onder deze naam verscheen in 2016 Tot stof, dat een jaar later bekroond werd met de Gouden Strop, een prijs die hij in 2011 onder zijn eigen naam ook al won. In 2018 is de tweede thriller onder pseudoniem verschenen. Dat was Genadeschot en de Tweede Wereldoorlog is hierin opnieuw het thema.

De Nederlander Eden Lumas was tijdens de Tweede Wereldoorlog vrijwilliger bij de Waffen-SS. Hij heeft gruwelijke verschikkingen doorgemaakt en zelf ook mensen omgebracht. Toch krijgt hij last van zijn geweten en wanneer ontdekt wordt dat hij een Joodse vrouw en haar baby wilde redden, wordt hij gemarteld en laat men hem voor dood achter. Hij vlucht, net als veel nazi’s, naar Argentinië, waar hij de invalide Sophie Denrée ontmoet en met haar een nieuwe start wil maken. Hij heeft echter ook een missie, de man vermoorden die hem heeft gemarteld. Maar eveneens raakt hij betrokken bij een strijd tussen ontsnapte nazi’s en Joden die gerechtigheid willen voor het leed dat hen is aangedaan.

De definitie van een thriller is dat het een spannend verhaal is, waarbij de nadruk gelegd wordt op actie en gevaar. Genadeschot heeft geen van deze drie elementen. Het is vooral een persoonlijk verslag - van Eden Lumas - hoe het hem in de Tweede Wereldoorlog is vergaan, maar vooral over zijn naoorlogse tijd, waarin hij op zoek is naar wraak en vergelding, maar ook waarin hij een nieuw bestaan probeert op te bouwen. Een groot deel van dit relaas gaat traag voorbij en heeft geen enkele spanning. Dat wil echter niet zeggen dat het verhaal geen interessante frasen kent, die zijn er wel degelijk, maar ver in de minderheid. Dan wil het verhaal zelfs boeien, maar regelmatig is het ook wel eens vervelend en daardoor kabbelt het moeizaam voort.

Vooral het begin van het verhaal zorgt nog wel eens voor problemen en verwarring. Het is dan niet meteen duidelijk wanneer en waar het zich afspeelt, er is namelijk geen enkele plaats- of tijdsaanduiding. Gedurende de plot blijft deze achterwege, maar de geschetste onduidelijkheid verdwijnt. Dat bevordert de leesbaarheid van het verhaal, wat natuurlijk een stuk aangenamer is. In het begin komt Genadeschot nogal klinisch over, maar naarmate het verhaal vordert komt daar wel wat verandering in, het wordt wat beeldender, waardoor de lezer zich goed in het verhaal kan inleven. Dat is vast en zeker mede te danken aan de grondige research die de auteur verricht zal hebben, veel van wat in het boek wordt aangehaald is ook werkelijk gebeurd en het is bekend dat Argentinië een soort vrijstaat voor oorlogsmisdadigers was.

De uitwerking van het personage Lumas is zorgvuldig en uitgebreid, zodoende leert de lezer hem erg goed kennen en komt veel over hem te weten. Ook over Sophie wordt ruim voldoende verteld, zij heeft immers ook een belangrijke rol in het verhaal. Het verhaal maakt goed duidelijk dat de Tweede Wereldoorlog buitengewoon verschrikkelijk was en dat de gruwelijkheden mensonterend waren (geldt dat niet voor iedere oorlog?). Dat weet de auteur goed op de lezer over te brengen. Over het algemeen is Genadeschot door dit alles een redelijk geslaagd verhaal, maar waarom het als thriller wordt aangeduid blijft een groot raadsel. Het is vooral een oorlogsroman waarin het hoofdpersonage een eigen missie heeft. Daarin is het boek redelijk geslaagd, maar als thriller slaat het de plank dus volledig mis.