Politieke intriges in een unieke fantasiewereld

Eind januari was het langverwachte vervolg op De ijzige verloofde van Christelle Dabos daar, De vermisten van Maneschijn. In dit tweede deel van de “Spiegelpassante” serie stort Ophelia zich weer in nieuwe avonturen. Ik vond het eerste deel geen topper, maar wat vond ik van het vervolg? Let op, deze recensie bevat spoilers van De ijzige verloofde.

Zoals eerder gezegd vond ik De ijzige verloofde geen topper, maar ik had wel het idee dat deze serie een hele lange opmaat nodig had om goed te worden. Hierdoor keek ik vol verwachting uit naar De vermisten van Maneschijn. Ik hoopte vooral dat Ophelia gegroeid zou zijn, want ik kon me behoorlijk aan haar ergeren in het eerste deel. Voor mij gold dit boek dus een beetje als een laatste kans voor deze serie.

Het valt niet te ontkennen dat de schrijfstijl van Christelle Dabos magisch is. Af en toe begon ik me wel te ergeren aan bepaalde aanspreekvormen. Na iedere zin in een dialoog “meneer X” of “Mejuffrouw Y” werden wat mij betreft wel irritant. Het had beter gedoseerd kunnen worden. Ik vond het af en toe te pompeus, iets wat mij vaker opvalt bij boeken die uit het Frans vertaald zijn. Op zich vond ik de schrijfstijl verder prima, ik had meer moeite met de rest.

De personages in deze wereld zijn divers en uniek. Gelukkig was Ophelia verandert van een bord karton in iemand die eindelijk eens voor zichzelf opkwam. In De ijzige verloofde wilde ik haar echt een schop onder haar kont geven. Dat was hier niet nodig. Met de rest van de personages had ik nog steeds geen klik. Thorn was nog net zo’n stijfkop als eerst, maar hij kreeg meer diepgang. Ik ergerde me wel aan de familie van Ophelia, zij bepaalden nog steeds alles voor haar en domineerden haar. Gelukkig durft Ophelia er op een gegeven moment wel iets van te zeggen.

Het begin van het verhaal vond ik, net als in De ijzige verloofde, traag op gang komen. Hierdoor was ik bang dat De vermisten van Maneschijn net zo traag zou zijn als zijn voorganger. Het duurt tot net iets over de helft voor er meer vaart in het verhaal begint te komen. Ondanks dat vond ik het verhaal nog niet interessant genoeg, dat komt mede door het ontbreken van een klik met de personages. Het verhaal heeft absoluut potentie en de wereld is uniek, maar het is toch niet helemaal iets voor mij gebleken. Ik had zo graag gewild dat ik ook zo omver werd geblazen als velen op social media, maar dat is helaas niet gebeurd.

Ik begon met veel zin en goede moed aan De vermisten van Maneschijn. Gelukkig zat er een samenvatting van De ijzige verloofde voorin het boek, dat is bonuspunten waard. Ik merkte wel dat deze serie toch niet helemaal mijn ding is. Ik voelde nog steeds geen klik met de personages, ondanks dat Ophelia een hele positieve ontwikkeling heeft doorgemaakt. Het verhaal kwam traag op gang, maar ik voelde er geen klik mee, ondanks de vaart die er over de helft in kwam. Ik denk ook niet dat ik nog verder ga met deze serie. Wat ik vooral jammer vind is dat het reizen door spiegels te weinig aan bod komt voor een serie die “De spiegelpassante” heet. Ik geef De vermisten van Maneschijn van Christelle Dabos toch 3 sterren, de wereld is namelijk uniek en daar moet je heel veel fantasie voor hebben om zoiets op papier te krijgen.