Wat is de waarheid over Emma?

Necrologieschrijver Leo is al tien jaar gelukkig met zijn vrouw Emma. Leo is als kind geadopteerd en heeft altijd het gevoel gehad nergens bij te horen. Dit verandert als hij Emma ontmoet en met haar een gezin sticht. Door omstandigheden is hij begonnen met het schrijven van haar necrologie. Tijdens dit proces komt hij tot een verontrustende ontdekking. Is Emma wel wie ze zegt dat ze is? Klopt haar hele levensverhaal wel en is Emma eigenlijk wel haar echte naam? Deze vragen staan centraal in de tweede roman van de Britse auteur Rosie Walsh, vertaald door Anne Jongeling.

Het verhaal is opgeknipt in meerdere delen. Het eerste deel beslaat het begin waarin de personages worden geïntroduceerd. In dit deel van het boek komt naar voren dat Leo vermoedens begint te krijgen dat er zaken rondom zijn vrouw niet kloppen. Waarom mag hij niet in een kluis komen waar allerlei papieren liggen? Wat verstopt Emma in een boodschappentas in een van de kamers van het huis? Hij moet stiekem op zoek naar de waarheid. Dit mysterie maakt dat je als lezer nieuwsgierig blijft, want je wilt net als Leo weten wat hier aan de hand is. De auteur laat het echtpaar beurtelings aan het woord, waardoor de spanning goed voelbaar blijft. Zo lees je hoe Leo achter de waarheid probeert te komen, terwijl Emma deze angstvallig probeert te verbergen.

Na de eerste kennismaking komt het verhaal in een stroomversnelling door een vermissingszaak waarover op Leo’s werk wordt gesproken. Deze ontwikkeling schept aan de ene kant verwarring, maar zorgt er aan de andere kant wel voor dat de al aanwezige spanning in stand wordt gehouden. De vraag wat deze vermissing met het verhaal van Leo en Emma te maken heeft speelt in dit deel van het boek de hoofdrol. Walsh heeft gebruikgemaakt van flashbacks uit Emma’s dagboek om dit te vertellen. Er wordt voor de lezer veel duidelijk en het geeft de plot een onverwachte wending, om daarna als een kaartenhuis in elkaar te storten. De spanning valt weg en het boek weet de aandacht van de lezer niet meer vast te houden voor het derde en tevens laatste deel. In vergelijking met de rest van het boek is het slotstuk niet spannend te noemen.

Deze roman laat zich niet makkelijk in het feelgoodgenre plaatsen. Doordat de spanning dominant is, krijgt het thrillerelementen mee waardoor de lezer tot ver in het verhaal geboeid blijft. Als je dit niet verwacht, is het moeilijk je in het verhaal te verliezen. Dit ligt zeker niet aan de aangename en vlotte schrijfstijl van de auteur. Deze past, in tegenstelling tot de plot, bij het feelgoodgenre. Wat het vooral lastig maakt je over te geven aan het verhaal zijn de in mindere mate terugkerende zaken die in de flaptekst de aandacht trekken. Zo is Leo in zijn jeugd geadopteerd en heeft hij het gevoel nergens bij te horen. Dit wordt in het verhaal benoemd, maar er wordt minder diep op ingegaan dan verwacht. Doordat het mysterie rondom Emma de boventoon voert is er weinig ruimte voor de personages om zich te ontwikkelen. Leo en Emma lijken nauwelijks te groeien in hun relatie. Over het feit dat Emma heel veel voor Leo verborgen heeft gehouden wordt makkelijk heengestapt, wat gerust zonde is te noemen. Alles bij elkaar opgeteld is Over Emma van Rosie Walsh meer een leuk spannend boek dan de klassieke feelgoodroman die je verwacht.