Veelbelovende start van serie

Een van de meest succesvolle schrijversduo’s zijn Douglas Preston en Lincoln Child. Hun samenwerking dateert van medio 1995 toen ze met De vloek van het oerwoud debuteerden. Sindsdien worden hun boeken over de hele wereld worden verkocht en gelezen en hebben ze een lange reeks van zeventien uitgaven waarin FBI-agent Aloysius Pendergast een belangrijke rol speelt op hun conto staan. Een aantal van hun boeken is verfilmd en ze hebben diverse prijzen gewonnen. Behalve als duo werken beide auteurs ook solo of met andere schrijvers samen.

In het New Yorkse Museum of Natural History worden de zwaar toegetakelde lichamen van twee jongetjes gevonden. De politie gaat ervan uit dat ze vermoord zijn en stelt, samen met FBI-agent Pendergast, een onderzoek in. Niet veel later komt een bewaker van het museum ook om het leven. Zijn verwondingen zijn identiek aan die van de eerdere slachtoffers en al snel gaat het gerucht rond dat er een monster in het museum huist. Antropologe Margo Green legt een link tussen een expeditie, een afgodsbeeld en de moorden. Maar is ze, samen met de politie en FBI, in staat de moorden een halt toe te brengen?

De vloek van het oerwoud bestaat, afgezien van de inleiding, uit vier delen. In een groot deel van de eerste twee, waarin overigens wel een aantal moorden wordt gepleegd, gaat het vooral over de werkzaamheden die de medewerkers van het museum verrichten. Interessant, maar te uitgebreid waardoor het verhaal te langdradig wordt. Het tempo, en daarmee ook de spanning, neemt ver in de tweede helft van het verhaal zienderogen toe. Dat zijn dan tevens de twee laatste delen van het verhaal. Die zijn daardoor ook het meest intens en zijn voorzien van een aantal plotwendingen. Daardoor is het boek in die fase lastig weg te leggen.

Hoewel in het verhaal een aanzienlijk aantal personages voorkomt, wordt het nergens onoverzichtelijk. Mede veroorzaakt doordat ze later niet of nauwelijks meer terugkeren. Daardoor blijft de lezer vooral gefocust op de belangrijkste personages, die stuk voor stuk intrigerend, en sommigen zelfs bijzonder, zijn. Een aantal van hen komt – gelukkig – terug in later werk van de auteurs.

Over het algemeen is de schrijfstijl aangenaam en leest het redelijk vlot. Een aantal technische uiteenzettingen over de genetica zijn boeiend, maar zorgen er wel voor dat het tempo vertraagt. Soms wordt er zelfs wat te veel op details ingegaan. Wel is te merken, maar dat ligt absoluut niet aan de auteurs, dat de Nederlandse taal veranderd is. Omdat De vloek van het oerwoud in de jaren negentig is uitgegeven, komen de versies uit die tijd nogal gedateerd over. Dat is nu, ruim twintig jaar later, wel even wennen.

Het verhaal eindigt met een epiloog. Deze lijkt overbodig, maar tussen de regels door valt op te maken dat het in feite een aanzet is tot een vervolg. Dat houdt niet in dat De vloek van het oerwoud verdergaat, dat is een afgerond verhaal, maar de personages en mogelijk ook wat in die laatste woorden verteld wordt, gaan in een volgend boek sowieso verder. Maar terugkomend op dit eerste deel uit de reeks, het verhaal heeft een lange aanloop nodig, maar zodra het eenmaal op gang gekomen is, is het niet meer te stoppen. Preston & Child hebben hiermee een veelbelovende start gemaakt.