Lezersrecensie
Niet Riley's beste werk
Het is inmiddels al een aantal jaar geleden dat ik kennismaakte met de boeken van Lucinda Riley. Dat was met, jawel, De Zeven Zussen-serie. Riley heeft alleen veel meer boeken geschreven, deze zijn later opnieuw uitgegeven en toen ook vertaald. Een van deze boeken is De liefdesbrief, dat postuum in het Nederlands is verschenen. Riley overleed in juni 2021 aan de gevolgen van kanker, dit boek verscheen in september van datzelfde jaar.
Naast alle boeken van De Zeven Zussen, die ik verslonden heb, heb ik ook al twee stand alones van deze auteur gelezen. Dit waren Het Italiaanse meisje en De zilverboom. Beide boeken kon ik moeilijk weglegggen en las ik met veel plezier. Ik had dan ook de verwachting dat het met De liefdesbrief neit anders zou zijn. Ik hoopte op weer een mooi historisch verhaal dat vanuit twee tijdlijnen wordt verteld en dat deze tijdlijnen dan samen zouden komen. Dit is niet het geval gebleken, ik had denk ik de verkeerde verwachtingen.
In dit boek volgen we een boel personages die ook nog eens allemaal hun eigen perspectief krijgen. De voornaamste drie zijn journaliste Joanna die per toeval een brief in handen krijgt waar zij meer onderzoek naar wil doen. Alleen is niet iedereen daar blij mee. Ook Zoë en Marcus Harrison spelen een belangrijke rol, want hun opa heeft iets met dit verhaal achter die brief te maken. De Harrisons en Joanna komen dan ook veelvuldig met elkaar in contact. Dit is niet per se slecht. Daarnaast zijn er nog enkele andere personages die belangrijk zijn voor het verhaal. Eén daarvan is Simon, die met een dubbele pet op zit. Want, hij is zowel de beste vriend van Joanna als geheim agent die nauw betrokken is bij deze zaak. Doordat er zo veel personages worden opgevoerd, is er weinig tijd en ruimte voor Riley om zichzelf van een van haar sterkste kanten te laten zien en dat is de uitwerking van deze personages. In andere boeken slaagt zij hier veel beter in. Hier blijven ze wat meer op de vlakte. Ik vond Joanna ook geen leuk personage, ze is nogal naïef en dat kan haar wel eens duur komen te staan. Haar naïviteit irriteerde mij behoorlijk.
Dit is een ouder boek van Riley, oorspronkelijk is het verhaal in 1998 geschreven onder de naan Lucinda Edmonds. Dit werd toen niet gepubliceerd, want een boek over een fictief Brits koningshuis ligt toch wat gevoelig in Groot-Brittanië. Later is het opnieuw uitgegeven, maar onder de naam waaronder de auteur succesvol is geworden. Ondanks dat dit een ouder boek is heb je dat niet snel in de gaten, het leest namelijk vlot weg. De hoeveelheid personages zorgt er wel voor dat het in het begin wat rommelig oogt. Als het verhaal meer vorm krijgt verandert dit.
Dit boek is een heel ander boek dan ik van deze auteur gewend ben. Er is weinig feelgood aan, ook geen historische fictie met twee tijdlijnen. Het past meer bij de literaire thrillers. Het vinden van de brief zet namelijk een hoop in gang en op momenten wordt het verhaal dan ook echt spannend. Desondanks had ik moeite om in het verhaal te komen. Na verloop van tijd werd dit beter, toen ik eenmaal door had wat de rol van de personages is wilde ik ook verder. Ik wilde weten hoe het zou aflopen. Het boek wist mij behoorlijk te intrigeren, maar heeft mij ook nog wel met vragen laten zitten. Ik vond sommige dingen vrij lastig te plaatsen. Ook het einde vond ik apart. Het impliceert ook dat er nog een vervolg is, want het is niet heel mooi afgerond. Sterker nog, de laatste zin versterkt mijn vermoedens alleen maar. Ik kan echter geen vervolg vinden, dus dit is een open einde. Jammer, want daar houd ik totaal niet van.
De liefdesbrief van Lucinda Riley is een ander soort boek dan ik van deze auteur gewend ben. Ik had in het begin wel wat moeite om in het verhaal te komen, maar toen ik er eenmaal in zat wilde ik ook door blijven lezen. Het is behoorlijk spannend en dat maakt het ook zo intrigerend. Het is alleen jammer dat Riley zich hier niet van haar sterkste kant heeft kunnen laten zien en dat is de uitwerking van de personages. Er spelen zo veel personages een rol dat het in eerste instantie wat rommelig oogt. Hierdoor blijven deze ook wat op de vlakte. Ondanks deze minpunten heb ik het boek wel met plezier gelezen.
Naast alle boeken van De Zeven Zussen, die ik verslonden heb, heb ik ook al twee stand alones van deze auteur gelezen. Dit waren Het Italiaanse meisje en De zilverboom. Beide boeken kon ik moeilijk weglegggen en las ik met veel plezier. Ik had dan ook de verwachting dat het met De liefdesbrief neit anders zou zijn. Ik hoopte op weer een mooi historisch verhaal dat vanuit twee tijdlijnen wordt verteld en dat deze tijdlijnen dan samen zouden komen. Dit is niet het geval gebleken, ik had denk ik de verkeerde verwachtingen.
In dit boek volgen we een boel personages die ook nog eens allemaal hun eigen perspectief krijgen. De voornaamste drie zijn journaliste Joanna die per toeval een brief in handen krijgt waar zij meer onderzoek naar wil doen. Alleen is niet iedereen daar blij mee. Ook Zoë en Marcus Harrison spelen een belangrijke rol, want hun opa heeft iets met dit verhaal achter die brief te maken. De Harrisons en Joanna komen dan ook veelvuldig met elkaar in contact. Dit is niet per se slecht. Daarnaast zijn er nog enkele andere personages die belangrijk zijn voor het verhaal. Eén daarvan is Simon, die met een dubbele pet op zit. Want, hij is zowel de beste vriend van Joanna als geheim agent die nauw betrokken is bij deze zaak. Doordat er zo veel personages worden opgevoerd, is er weinig tijd en ruimte voor Riley om zichzelf van een van haar sterkste kanten te laten zien en dat is de uitwerking van deze personages. In andere boeken slaagt zij hier veel beter in. Hier blijven ze wat meer op de vlakte. Ik vond Joanna ook geen leuk personage, ze is nogal naïef en dat kan haar wel eens duur komen te staan. Haar naïviteit irriteerde mij behoorlijk.
Dit is een ouder boek van Riley, oorspronkelijk is het verhaal in 1998 geschreven onder de naan Lucinda Edmonds. Dit werd toen niet gepubliceerd, want een boek over een fictief Brits koningshuis ligt toch wat gevoelig in Groot-Brittanië. Later is het opnieuw uitgegeven, maar onder de naam waaronder de auteur succesvol is geworden. Ondanks dat dit een ouder boek is heb je dat niet snel in de gaten, het leest namelijk vlot weg. De hoeveelheid personages zorgt er wel voor dat het in het begin wat rommelig oogt. Als het verhaal meer vorm krijgt verandert dit.
Dit boek is een heel ander boek dan ik van deze auteur gewend ben. Er is weinig feelgood aan, ook geen historische fictie met twee tijdlijnen. Het past meer bij de literaire thrillers. Het vinden van de brief zet namelijk een hoop in gang en op momenten wordt het verhaal dan ook echt spannend. Desondanks had ik moeite om in het verhaal te komen. Na verloop van tijd werd dit beter, toen ik eenmaal door had wat de rol van de personages is wilde ik ook verder. Ik wilde weten hoe het zou aflopen. Het boek wist mij behoorlijk te intrigeren, maar heeft mij ook nog wel met vragen laten zitten. Ik vond sommige dingen vrij lastig te plaatsen. Ook het einde vond ik apart. Het impliceert ook dat er nog een vervolg is, want het is niet heel mooi afgerond. Sterker nog, de laatste zin versterkt mijn vermoedens alleen maar. Ik kan echter geen vervolg vinden, dus dit is een open einde. Jammer, want daar houd ik totaal niet van.
De liefdesbrief van Lucinda Riley is een ander soort boek dan ik van deze auteur gewend ben. Ik had in het begin wel wat moeite om in het verhaal te komen, maar toen ik er eenmaal in zat wilde ik ook door blijven lezen. Het is behoorlijk spannend en dat maakt het ook zo intrigerend. Het is alleen jammer dat Riley zich hier niet van haar sterkste kant heeft kunnen laten zien en dat is de uitwerking van de personages. Er spelen zo veel personages een rol dat het in eerste instantie wat rommelig oogt. Hierdoor blijven deze ook wat op de vlakte. Ondanks deze minpunten heb ik het boek wel met plezier gelezen.
1
Reageer op deze recensie
